27.04.2014 r. Dzisiaj wielkie dla całego chrześcijańskiego świata

wydarzenie, jakim jest kanonizacja dwóch  wielkich papieży dwudziestego wieku:

Jana Pawła II i Jana XXIII.

Z tej okazji przedstawiamy materiał n.t. genealogii obu Świętych.

tablica 1. PRZODKOWIE KAROLA WOJTYŁY PO MIECZU

tablica 2. PRZODKOWIE KAROLA WOJTYŁY PO KĄDZIELI

źródło tablic: Centrum Jana Pawła II "Nie lękajcie się"

JAN XXIII

Angelo Giuseppe Roncalli

Ostatni z czworga dzieci, Angelo Giuseppe Roncalli urodził się 25 listopada 1881 roku w miejscowości Sotto il Monte w prowincji Bergamo na północy Włoch. Jego rodzina osiadła w tej miejscowości w XV wieku, choć pewne jej gałęzie zamieszkiwały inne części Włoch. Rodzice przyszłego papieża byli biednymi rolnikami. Ojciec, Giovanni Battista Roncalli, był dzierżawcą. Dopiero w latach późniejszych udało mu się wykupić dom rodzinny oraz fragment pola od hrabiego Ottavio Morianiego. Matka, Marianna Giulia Mazzola^[3] była gospodynią domową. Wprowadzała ona również do domu religijną atmosferę^[4]. 

Już od małego przejawiał pewną skłonność do życia w Kościele Chrystusowym i dla Kościoła. Wstąpił do Seminarium Duchownego w Bergamo w 1892 roku, a w 1901 przeniósł się do Rzymu do Seminarium “Apollinare” - Papieskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Rzymie. Zostałwyświęcony na kapłana w 1904 roku w kościele pod wezwaniem Santa Maria di Monte Santo. 

W 1905 roku został wybrany na osobistego sekretarza przez nowego Biskupa Bergamo, ktorym mianowano Giacomo Radini Tedeschi. Od roku 1906 wykładał różne przedmioty w Seminarium Duchownym: historię kościoła, patrologię i apologetykę. W tym okresie był rownież naczelnym redaktorem czasopisma diecezjalnego “Życie Diecezji” (La Vita Diocesana), a od 1910 zostaje asystentem “Zjednoczenia Kobiet Katolickich” (Unione Donne Cattoliche). 

Po wybuchu wojny w 1915 roku był bardzo zaangażowany przez ponad trzy lata jako kapelan, niosac posługę rannym i troszcząc się o pacjentów w szpitalach wojskowych w Bergamo. W lipcu 1918 roku zgodził się nieść posługę żołnierzom chorym na gruźlicę, będac świadomym, że ryzykuje własnym życiem ze wzgledu na możliwość zarażenia się. 

W grudniu 1920 roku ks. Roncalli został wezwany przez Papieża do Rzymu, aby przewodniczył “Dziełu Rozpowszechniania Wiary we Włoszech” (Opera di Propagazione della Fede in Italia). W 1925 roku Ojciec Święty mianuje go Wizytatorem Apostolskiem w Bułgarii i wyświęca go na biskupa. Rozpoczyna się w ten sposób okres służby dyplomatycznej przyszłego papież dla Stolicy Świętej. Pod koniec 1934 zmienione ostaje misjece jego posługi i jako Delegat Apostolski udaje się do Turcji i do Grecji, państw w których katolicy nie mają łatwego życia.

Podczas Drugiej Wojny Światowej bp Roncalli utrzymywał roztropne zachowanie neutralności, które pozwoliło mu na skuteczne działanie na rzecz tysięcy Żydów, uchronionych od zagłady, a także na rzecz ludności greckiej, wyczerpanej głodem. 30 grudnia 1944 roku został wysłany do Nuncjatury w Paryżu. Jego działalność dyplomatyczna przyjmowała wyrazisty aspekt pastoralny poprzez wizytacje duszpasterskie w licznych diecezjach we Francji, włączając w to także Algierię. 

Kardynałem bp Roncalli został mianowany na ostatnim konsystorzu za pontyfikatu Piusa XII. Po tej nominacji zaakceptował propozycję przeniesienia się do siedziby w Wenecji, gdzie przybył 5 marca 1953. Jego posługa charakteryzuje się gorącym zaangażowaniem w duszpasterstwo i w prace Synodu diecezjalnego. 

Na Biskupa Rzymu został wybrany 28 października 1958 roku i przyjął imię Jana XXIII. Jakby na przekór tym, którzy uważali, że jego pontyfikat miałby być "przejściowy", Papież pokazuje od samego początku nowy styl, który odzwierciedla jego osobowość bardzo ludzką i kapłańską, która dojrzała na drodze wielu istotnych doświadczeń życiowych. Przywraca regularne funkcjonowanie organizmów kurialnych i troszczy się o to, aby dać dogłębny wyraz duszpasterskiego charakteru swojej posługi papieskiej. Pomnaża kontakty z wiernymi poprzez wizytacje w parafiach, odwiedza szpitale i więzienia.

25 stycznia 1959 roku zpowiada zwołanie Soboru Watykanskiego II. Cele i zamierzenia przyporzadkowane Soborowi, opracowane w sposób wyczerpujacy w przemówieniu na jego otwarcie dnia 11 pazdziernika 1962 roku, są oryginalne, choć nie chodzi w nich o zdefiniowanie nowych prawd, ale o wyeksponowanie nauki [doktryny] tradycjonalnej w sposób bardziej odpowiadajacy współczesnej wrażliwości. Jan XXIII zaprasza raczej do uprzywilejowania miłosierdzia i do dialogu ze światem niż do potępiania i przeciwstawieństwa, w odnowionej świadomości, że misja Kościoła obejmuje wszystkich ludzi. 

Jego wysiłki na rzecz pokoju były nieustanne: w swoich Encyklikach Mater et Magistra (1961) iPacem in terris (1963), a także w jego zdecydowanej interwencji w sytuacji ciężkiego kryzysu na Kubie jesienią 1962 roku. Prestiż i uznanie powszechne dla tego Papieża można było mierzyć patrząc na ostatnie tygodnie jego życia, kiedy to wzruszony świat otacza łoże boleści umierającego Papieża i przyjmuje z głębokim bólem wiadomość o jego odejściu wieczorem 3 czerwca 1963 roku.
Już od małego przejawiał pewną skłonność do życia w Kościele Chrystusowym i dla Kościoła. Wstąpił do Seminarium Duchownego w Bergamo w 1892 roku, a w 1901 przeniósł się do Rzymu do Seminarium “Apollinare” - Papieskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Rzymie. Został wyświęcony na kapłana w 1904 roku w kościele pod wezwaniem Santa Maria di Monte Santo. 

W 1905 roku został wybrany na osobistego sekretarza przez nowego Biskupa Bergamo, którym mianowano Giacomo Radini Tedeschi. Od roku 1906 wykładał różne przedmioty w Seminarium Duchownym: historię kościoła, patrologię i apologetykę. W tym okresie był również naczelnym redaktorem czasopisma diecezjalnego “Życie Diecezji” (La Vita Diocesana), a od 1910 zostaje asystentem “Zjednoczenia Kobiet Katolickich” (Unione Donne Cattoliche). 

Po wybuchu wojny w 1915 roku był bardzo zaangażowany przez ponad trzy lata jako kapelan, niosąc posługę rannym i troszcząc się o pacjentów w szpitalach wojskowych w Bergamo. W lipcu 1918 roku zgodził się nieść posługę żołnierzom chorym na gruźlicę, będąc świadomym, że ryzykuje własnym życiem ze względu na możliwość zarażenia się. 
W grudniu 1920 roku ks. Roncalli został wezwany przez Papieża do Rzymu, aby przewodniczył “Dziełu Rozpowszechniania Wiary we Włoszech” (Opera di Propagazione della Fede in Italia). W 1925 roku Ojciec Święty mianuje go Wizytatorem Apostolskiem w Bułgarii i wyświęca go na biskupa. Rozpoczyna się w ten sposób okres służby dyplomatycznej przyszłego papież dla Stolicy Świętej. Pod koniec 1934 zmienione ostaje misjece jego posługi i jako Delegat Apostolski udaje się do Turcji i do Grecji, państw w których katolicy nie mają łatwego życia.

Podczas Drugiej Wojny Światowej bp Roncalli utrzymywał roztropne zachowanie neutralności, które pozwoliło mu na skuteczne działanie na rzecz tysiecy Żydów, uchronionych od zagłady, a także na rzecz ludności greckiej, wyczerpanej głodem. 30 grudnia 1944 roku został wysłany do Nuncjatury w Paryżu. Jego działalność dyplomatyczna przyjmowała wyrazisty aspekt pastoralny poprzez wizytacje duszpasterskie w licznych diecezjach we Francji, włączajac w to także Algierię. 

Kardynałem bp Roncalli został mianowany na ostatnim konsystorzu za pontifikatu Piusa XII. Po tej nominacji zaakceptował propozycję przeniesienia się do siedziby w Wenecji, gdzie przybył 5 marca 1953. Jego posługa charakteryzuje się gorącym zangażowaniem w duszpasterstwo i w prace Synodu diecezjalnego. 

Na Biskupa Rzymu został wybrany 28 października 1958 roku i przyjął imię Jana XXIII. Jakby na przekór tym, którzy uważali, że jego pontyfikat miałby być "przejściowy", Papież pokazuje od samego początku nowy styl, który odzwierciedla jego osobowość bardzo ludzką i kapłańską, która dojrzała na drodze wielu istotnych doświadczeń życiowych. Przywraca regularne funkcjonowanie organizmów kurialnych i troszczy się o to, aby dać dogłębny wyraz duszpasterskiego charakteru swojej posługi papieskiej. Pomnaża kontakty z wiernymi poprzez wizytacje w parafiach, odwiedza szpitale i więzienia.

25 stycznia 1959 roku zpowiada zwołanie Soboru Watykanskiego II. Cele i zamierzenia przyporzadkowane Soborowi, opracowane w sposób wyczerpujacy w przemówieniu na jego otwarcie dnia 11 pazdziernika 1962 roku, są oryginalne, choć nie chodzi w nich o zdefiniowanie nowych prawd, ale o wyeksponowanie nauki [doktryny] tradycjonalnej w sposób bardziej odpowiadajacy współczesnej wrażliwości. Jan XXIII zaprasza raczej do uprzywilejowania miłosierdzia i do dialogu ze światem niż do potępiania i przeciwstawieństwa, w odnowionej świadomości, że misja Kościoła obejmuje wszystkich ludzi. 

Jego wysiłki na rzecz pokoju były nieustanne: w swoich Encyklikach Mater et Magistra (1961) iPacem in terris (1963), a także w jego zdecydowanej interwencji w sytuacji cieżkiego kryzysu na Kubie jesienią 1962 roku. Prestiż i uznanie powszechne dla tego Papieża można było mierzyć patrząc na ostatnie tygodnie jego życia, kiedy to wzruszony świat otacza łoże boleści umierającego Papieża i przyjmuje z głębokim bólem wiadomość o jego odejściu wieczorem 3 czerwca 1963 roku.

Źródło: Religia.tv

Kustosz muzeum w rodzinnym domu Jana XXIII pokazuje drzewo genealogiczne rodziny Roncalli.

Źródło:Wiara.pl